Zoals eieren zoeken met Pasen

“Ik schilder altijd zo realistisch mogelijk. Ik doe dit echter niet door dingen na te schilderen maar door elke vorm van zelfcensuur te onderdrukken. Wat naar boven komt komt naarboven en pas later zie ik wat ik geschilderd heb en wat het eventueel betekent. Wie ben ik om te zeggen dat het ene wel en het andere geen bestaansrecht heeft? Zo ben ik vaak ook in mijn uitspraken.

Een kunstenaar moet reizen. Daaruit haal ik mijn inspiratie, mijn verwondering, mijn levenskracht. Mijn werk zit vol met humor en kleine observaties, maar je moet er wel naar zoeken. En beetje zoals kinderen die eieren zoeken met pasen. We hadden vroeger kippen thuis. Ze sliepen buiten, in de boom omdat mijn vader het zo zielig vond ze in hun hok op te sluiten Eén haan was nogal agressief, die vloog de mensen naar de keel als ze door de tuin liepen. Op een avond had mijn vader een vriend die jager was uitgenodigd en ze hebben toen dat haantje uit de boom geschoten met zo’n hagelpatroon. Er was niets meer van dat beest terug te vinden, want die hagel schiet alle kanten op.

Je moet veelzijdig zijn in deze maatschappij om je als kunstenaar staande te houden. En creatief. Je kunt niet alleen maar thuis je schilderijtjes in elkaar zetten en wachten tot het geld binnenkomt, hoe getalenteerd je ook bent. L’union fait la force. Als groep kunstenaars is het veel leuker je te presenteren en je kunt elkaar motiveren wanneer dingen niet vanzelf gaan. En het is het plezier wat je uitstraalt dat de mensen aantrekt.

Ik zou graag andere kunstenaars, in alle verschillende disciplines die hier in Belgie wonen willen uitnodigen mij te contacteren of langs te komen in de galerie wanneer ik aan het schilderen ben. Om samen te schilderen. Of om andere spannende dingen samen te doen.

Ik vind het geweldig om weer in Brussel te zijn, het is een prachtige, heerlijke internationale stad met allerlei soorten mensen. Hier ben opgegroeid en ik heb me nergens zo thuis gevoeld als hier. Daarom draag ik deze tentoonstelling op aan deze wonderbaarlijke stad.”

Something more than just plain existence

“If there is one thing I can say about my paintings, it is that they are full of life. And about life you can say an endless number of things. For me the canvas is a blank sheet of paper, very much like what a blank sheet of paper is for a writer – full of endless possibilities. And just like a writer I start at the top left of the surface and finish some time later at the bottom right. My painting is like a story that evolves. I also paint this way for a very practical reason – because it reduces the risk of smudging the paint before it dries – I am right-handed.

My method of painting or drawing hasn’t really changed since I was a kid. Most children stop painting or drawing by the time they learn how to express themselves with words on paper, or nowadays on the computer. In this respect I was not like most kids. I never stopped painting or drawing. School often bored me and while the teacher was telling us his slightly boring, predictable stories, I was drawing in my notebooks, on the tables, everywhere. To reduce the boredom.

I never knew at the beginning of a drawing or painting what was going to emerge. I didn’t want to know – I still don’t. That was the whole fun, the adventure of it. Through the years I taught myself to draw with recognizable elements. A bit like a writer agrees with himself to write with real words and logical sentences, to make sense to himself and his audience. I also taught myself to master paints and brushes, to get to know them and to learn how to use them to best advantage, in a childlike way, discovering the possibilities the way they presented themselves while I was experimenting. So, slowly, I developed a personal language of shapes. I am still playing and discovering.

I never cared about how the result (painting, drawing) should look like, and I still don’t. First and foremost, painting for me is a journey into the unknown. It is my subconscious telling me a story. I try not to interfere with it with self-censorship – it only must be recognisable. The elements must be recognisable. And the painting must be finished. Which very often means that the canvas is full, and that a lot of time has passed in the meantime – time I wasn’t aware was passing.

I love to look at my paintings. I see all kinds of animals, birds, fish, reptiles, dogs and insects. Or cars, houses and geometric shapes. Or sentences – mostly sentences of songs that are in my head while I am painting. Or things people say in my personal life or in the media. But mostly I see humans. Naked people, partying people, suffering people, babies, soldiers, men and women. And of the people it is their face and all their facial expressions that I enjoy painting and looking at. It is the human face that feels the most like it is painting itself.

When I look at my paintings I see a flow of images. Forms that painted themselves while I was playing with the materials. Images that painted themselves while I was discovering and daydreaming. And here they are now, alive, looking back at me. And I feel I owe them something, as if they expect something from me. Something more than just their plain existence.”